مبانی طب هومیوپتی رضا

پیشگفتار

به انسان‌ها عشق بورز، و در این راه شجاع باش و شهامت به خرج ده، درد و رنج ناشی از عشق و سرمستی را به جان بخر، به عمق وجود انسان‌ها رسوخ کن، چیزی نمی‌گذرد که متوجه می‌شوی هیچ انسانی صرفاً فقط یک انسان نیست، بلکه مجموعه‌ای از انسان و کل جهان هستی است، چرا که انسان نقطه غایی تکامل است. به منظور رفع نیاز دانش پژوهان «طب هومیوپاتی» و جهت بهره‌گیری بهتر از این «علم و هنر» از آنجایی که منابع داخلی بسیار محدود می‌باشد، با تشخیص این نیاز و اعتقاد به برداشتن گامی کوچک در جهت خودکفایی علمی این مرز و بوم، با استعانت از الطاف لایزال الهی نسبت به تهیه و گردآوری این مجموعه اقدام ورزیدم.

هومیوپاتی «علم و هنر» است. اصول و پایه آن بر اساس طبیعت است. شناخت طبیعت واقعی انسان است! به راستی طبیعت واقعی انسان چیست؟ او چه است؟ از کجا آمده است؟ جنس او چیست؟ سلامت و بیماری چیست؟ آیا صحیح است انسان را فقط از بافت‌ها و ارگان‌های او بشناسیم؟ آیا صحیح است که بیماری را فقط به وسیله تغییرات در بافت‌ها شناسایی کنیم؟ پس بهتر است ابتدا تعریفی از سلامت داشته باشیم و بعد از آن به اختلالات و بیماری‌های او بپردازیم. سلامت حالتی وجودی است که هر سلول، هر بافت، هر ارگان و هر قسمت از بدن فعالیت خود را به طور طبیعی، منظم و آن‌چنان به لطافت انجام می‌دهند که انسان به آن ارگان و یا آن قسمت توجه نمی‌نماید. فکر و ایده‌ها به آرامی جریان دارند و متوجه اعضاء خود نیستند. تمام دلایل (افکار) پاک و منطقی است. احساسات واکنشی مستدل و منطقی به محیط و به هستی و زندگی به صورت کل دارند و تمام هستی با نیروی حیاتی در تعادل و با یک آهنگ موزون در حرکت هستند.

در ساختمان انسان سلسله مراتب شناخته شده آماده‌ای وجود دارد که اساساً در این سلسله مراتب سه سطح (تراز) وجود دارد:

۱) ‌سطح فکری ـ روحی

۲) سطح احساسی ـ روانی

۳) سطح جسمی

این سه سطح در حقیقت از یکدیگر جدا و مجزا نیستند. بلکه یک اثر نسبتاً کامل تداخلی بین آنها وجود دارد و با این حال اندازه سلامت و یا بیماری شخصی را می‌توان از مطالعه این سه سطح ارزیابی نمود. سطح فکری مرکزی‌ترین، بالاترین و مهم‌ترین سطحی است که به واسطه آن انسان فعالیت می‌کند و یا می‌توان آن را اینگونه بیان نمود:

سطح فکری یک شخص سطحی است که تغییرات را در فهم و شعور، ادراک و هوشیاری را ثبت می‌کند. این تغییرات به وسیله تحریکات داخلی و یا خارجی ایجاد می‌شود و اما آنها در این سطح وجودی ثبت می‌شوند در این سطح فکری است که شخص فکر می‌کند، انتقاد می‌کند، مقایسه می‌کند، حساب می‌کند، دسته‌بندی می‌کند، خلق می‌کند، تلفیق می‌کند، گمان می‌کند، مقایسه می‌کند، حساب می‌کند، می‌بیند، نقشه می‌کشد، تشریح می‌کند، ارتباط برقرار می‌کند و … .اختلالات در این فعالیت‌ها، نشانه‌های بیماری فکری را به وجود می‌آورد.

در سطح احساسی و روانی تا آن جایی که شخص آرام و ساکت و متین است می‌تواند برای خود و دیگران خلق کند. از آن لحظه‌ای که اعتراض نفسانی ظاهر شود و شخص را در دست بگیرد، در آن جا اضطراب، خشم، دلتنگی، غم و اندوه، ترس و تعصب ظاهر می شود و هوای نفس احساس شخص را می گیرد و باعث می شود که فعالیت آزاد در واقع گرایی گرفته شود. هوای نفس می تواند شخص را از آگاهی خود دور نماید، پس سلامت و احساس و روان را
می توان «آزاد از هوای نفس» (اعتراض نفسانی) در نتیجه آرامش دینامیکی تعریف نمود.

وقتی که خودخواهی و خودپسندی شروع می‌شود، حالت درد شروع می‌شود. شخص خودخواه و خودپسند کسی است که در عمیق‌ترین لایه وجود و هستی خود بیمار است. کسانی که به راحتی با هر جریانی آسیب می‌بینند. آرزوها و آمال آنها دستخوش تغییرات می‌شود تا آن‌جایی که شخص توسط جاه‌طلبی خودخواهانه و خودپسندی فراگیرنده کنترل می‌شود. این شخص به حالت بیمار روانی سوق داده می‌شود و در انتها پریشانی و درهم برهمی خیال (وهم).

نتیجتاً سلامتی در سطح فکری آزادی از خودخواهی است. وحدت و یگانگی شخص با خدای خود و حقیقت است و فعالیت او در خلق و خلاقیت است و به طور کلی سلامتی «آزادی از درد در جسم، و دست یافتن به خوب بودن، آزادی از هوای نفسانی در سطح احساسی و در نتیجه داشتن حالت آرام دینامیکی و آزاد از خودخواهی و خودپسندی در سطح فکری و به وحدت و یگانگی و به حقیقت دست یافتن است.»

پارامتر سلامتی روان «خواستن، فهمیدن و خلاقیت» است.

ما باید به قوانین طبیعت احترام بگذاریم وقتی یک هومیوپات از  بیمار صحبت می‌کند می‌داند که چه کسی بیمار است،‌ تغییرات با فت‌ها تنها نتیجه بیماری است.

بدون نیروی حیاتی، بدون درون و خارج، بدون ماده ساده، علتی وجود ندارد و ارتباطی بین علت و اثر موجود نیست. چه منظوری است با  بیمار. این انسان است که بیمار است و باید به سلامت برگردانده شود نه بدن او، نه بافت‌های او، بلکه انسان باید به سلامت آورده شود. نشانه‌ها زبان طبیعت هستند که بیرون آمده است و به روشنی طبیعت داخلی انسان بیمار را نشان می‌دهد. ارگان‌ها انسان نیستند. انسان قبل از ارگان‌ها می‌باشد. از انسان به ارگان‌هایش و نه از ارگان‌ها به انسان.

خوب حالا چه کسی بیمار است، ارگان‌ها و بافت‌ها  نمی‌توانند بیمار شوند تا آن که قبل از آنها چیزی بیمار شده باشد. چه چیزی در این انسان است که وقتی خارج می‌شود و جسم باقی می‌ماند، ما می‌گوییم آن انسان مُرد و جسمش را باقی گذاشت، ما او را تشریح می‌کنیم و تمام چیزها را می‌بینیم. «انسان واقعی بیمار قبل از بدن بیمارش می‌باشد.» و این انسان بیماری جایی در آن بخش که باقی نمی‌ماند است، آن چیزی که می‌رود اولیه است و آن چیزی که باقی می‌ماند آخرین است. ما می‌بینیم، می‌شنویم، لمس می‌کنیم، فکر می‌کنیم و زندگی می‌کنیم. اما اینها تظاهرات خارجی فکر کردن و زندگی کردن هستند. انسان می‌خواهد و می‌فهمد. جسد نمی‌تواند بفهمد آن چیزی که در او نیست فهمیدن، درک کردن و خواستن است و چیزی است که قبل از جسد است. ترکیب این دو «خواستن و فهمیدن» را تشکیل می‌دهد. پیوستن این دو زندگی و فعالیت را به وجود می‌آورد. اینها بدن را می‌سازند و علت تمام چیزها در بدن هستند. و خانه‌ای که اینها در آن زندگی می‌کنند جسم است. هر دوی جسد و جسم زنده باید در نظر گرفته شوند از زندگی به جسم و نه از جسم به زندگی.

به صورت افراد نگاه کنید. یک فرد غمگین، یک فرد شاد، یک قاتل و یا گناهکار، پاتولوژی فقط جسم را می‌شناسد، آیا تابه‌حال گزارش یک پاتولوژی را دیده‌اید که بگوید فکر انسان چیست؟ یک هومیوپات قبل از آن که علاج و بهبودی دادن را درک کند باید طبیعت و علت بیماری را درک کند. وظیفه منحصربه‌فرد پزشک تنها شفا دادن نتیجه بیماری نیست بلکه باید خود بیمار را علاج کند.

وقتی که انسان به سلامتی اعاده شد هماهنگی در بافت‌ها و فعالیت به وجود می‌آید و تنها وظیفه پزشک اتصال خواستن و فهمیدن است. تغییرات بافتی نتیجه بیماری هستند. آنها بیماری نیستند. بیماری وجود ندارد ولیکن مردم بیمار.

هر درد، هر ناراحتی و هر ضعف که در بدن ظاهر می‌شود به ناچار آزادی بدن را محدود می‌کند و نشانه‌ها ظاهر می‌شوند. از این رو حالت بیماری بندگی و اسارت بدن را به وجود می‌آورد. هرکس برای حتی لحظه‌ای کوتاه در زندگی آزادی کامل فعالیت بدن را تجربه کرده است. هنگامی که ارگان‌های بدن بی‌قید و بند فعالیت می‌کنند و وقتی که هیچ احساس منفی در بدن وجود ندارد. در نتیجه در این حالت سلامت فیزیکی را شخص تجربه می‌کند. پس نشانه‌های بیماری انعکاس خارجیِ اختلال داخلی انرژی حیاتی که غیرقابل مشاهده است و یا زبان گفتاری است که عدم تعادل و توازن در انرژی حیاتی را بیان می‌کند و در واقع حس واقعی گریه انرژی حیاتی برای کمک را در ظهور نشانه‌ها می‌توان بیان نمود که انرژی حیاتی آسیب دیده، خود را به وسیله علائم و نشانه‌ها بیان می‌کند. پس ترمیم این آسیب می‌تواند انسان را به سلامت واقعی سوق دهد.

طرح درمان تنها زمانی موفق است که برگشت به سلامتی سریع و با لطافت و دائمی و ادامه‌دار باشد. علاج تنها هنگامی لطیف است که در جریان طبیعی قرار بگیرد و براساس نظم باشد. از این رو می‌تواند بیماری را بیرون براند و بی‌نظمی داخلی و تظاهرات خارجی آن را مجدداً منظم نماید.

دکتر محمدرضا ذوالفقاری

نیویورک ـ اول دسامبر ۲۰۰۹