اوتیسم فراتر از نومیدی – روش وقفه درمانی

اوتیسم فراتر از نومیدی – به روشِ « وقفه درمانی »

Autism, Beyond Despair: CEASE Therapy  –  Homeopathy has the Answers

نوشته: تاینوس اسمیتس /  Tinus Smits

ترجمه و نگارش: دکتر حسین مظفّری کُجیدی

اولین کشفیات من

اوتیسم فراتر از نومیدی – روش وقفه درمانی – علاقه من به «اوتیسم: Autism» از طریق تجربیاتم در سم‌زُدایی از کودکانی که بر اثر واکسن‌ها، آسیب دیده بودند، جرقه زد. بسیاری از مشکلات رفتاری کودکان ـ زمانی که از واکسن، سم‌ِزُدایی شدند ـ برطرف گردیدند ـ حتی زمانی که بسیاری از این کودکان ـ برای عوارض گوناگون ـ به من مراجعه می‌گردند.

در تجربیاتم مشخص گردید که نوسانات اخلاقی، پرخاشگری، بی‌قراری، اختلالات مربوط به کاهش توجه ‌‌(ADP) و بیش‌فعالی (ADHD) ، اغلب با بسیاری از واکسیناسیون‌ها ـ به ویژه واکسیناسیون‌های جدید ـ ارتباط دارند.

زمانی که بسیاری از بیمارانِ اُتیستیِ من بعد از سم‌زُدایی، بهبود یافتند، علاقه من بیشتر بیدار گردید و علاقه‌مند شدم که اوتیسم باید آخرین گرهِ نقص در زدن واکسن‌ها باشد.

در کنگره اوتیسم که در ماه می (۲۰۰۳) در شیکاگو برقرار گردید، من ۳۰ مورد از اختلالات رفتاری کودکان را که به صورت جالبی با سم‌زُداییِ از واکسن بهتر شده بودند ارائه نمودم. در این کنگره،‌آخرین تحقیق علمی در مورد اوتیسم را فرا گرفتم و بسیاری از امکانات درمانیِ ارائه شده در آن کنگره که بینش‌های جدیدی بودند ـ به من الهام گردید.

این یک پیام امیدوارکننده‌ای برای من بود و طول زیادی نکشید که فهمیدم برچسب اوتیسمِ غیرقابل درمان، چیز شایسته‌ای برای آن نیست. در بیش از چند سال گذشته، تلاش من، هر چه بیشتر به درمان این نوع کودکان معطوف گردید و بعد از مشاهده ۳۰۰ مورد از آنها ـ بدون توجه به تشخیص ـ که چقدر شدیدند و چه اَنگی روی آنها گذاشته می‌شود، به این نتیجه رسیدم که با درمان من، تقریباً هر کودکی می‌تواند به صورت قابل ملاحظه‌ای بهبود یابد، حتی تا بهبودیِ کامل. من به این روش، «درمانِ متوقف کننده Cease-therapy» دادم، یعنی حذفِ کامل طیفِ‌ حالت (سیمایِ) اوتیستیکی. البته، در مجموع و تقریباً تمام آنها را این طور دیدم، ولی در میان آنها تنها چند استثناء وجود داشت و آن هم زمانی که علتِ اختلالِ عمیق آنها یافت نشد که اغلب به سبب فقدانِ اطلاعات کافی بود. بنابراین، درمان کامل آن‌ها میسّر نبود. البته این را بگویم که درمان در موارد آسیب مغزی ـ مثل بعضی از بیماری‌های خاصّ مغزی و یا در خصوص موارد حملات شدید صرعی و یا در موارد پسا مننژیت یا آنسفالیت ـ ممکن است صورت نگیرد، ولی اکثر کودکانِ اوتیستیک، قابل درمانند، زیرا مغز آنها دچار آسیب نشده، بلکه بلوکه شده است.

مطالعه وسیع من در ۳۰۰ مورد از اوتیسم، تجربه هیجان‌انگیزی بود که منجر به کشفِ بسیاری از عوامل مولّد آن گردید.

با استقبال رسمی از تأثیر (درمانِ متوقف کننده: Cease-therapy) در سراسر جهان، من موفق به آموزشِ سطح بالایی برای دست‌اندرکاران هومیوپاتی در سرتاسر جهان شدم.

در سال‌های آینده، این روش‌ها هنوز در تمام کشورها فراگیر نمی‌شود، زیرا تنها تیم ماست که قادر به ارائه این روشِ‌ درمانیِ شگفت‌انگیز بوده و استاندارد سطوح بالایی از متوقف ساختن رنج این کودکان و خانواده‌هاشان را تاحد ممکن داراست.

در هلند، آموزش هومیوپات‌های علاقه‌مند به گذراندنِ‌ دوره این روشِ‌ درمانی، هنوز فراگیر نشده، زیرا تازه ۸۵ نفر از هومیوپات‌ها در حال تکمیل دوره آن می‌باشند.

در خلالِ پیشرفتِ این روشِ‌ درمانی، من بیش از پیش متوجه شدم که آیز و پاتی (یعنی استفاده از فرآورده‌های هومیوپاتیکِ‌ موادّ سمّی که موجب این بیماریند) می‌تواند کلیدی برای این فرآیندهای شفابخشِ اعجاب‌انگیز باشد. همچنین بر من آشکار شد که اوتیسم، نتیجه یک علت واحد نیست، بلکه ناشی از عملکرد جمعی از علل مختلف می‌باشد. تاکنون، مانع اصلی در درمان آن، به نظر، فقدانِ اطلاعات کافی در موردِ‌ عوامل مولد آن می‌باشد. زمانی که رویدادهای مهم در سابقه زندگی کودکان و والدینشان، مورد اغماض قرار بگیرند و ناشناخته بمانند، کلید اساسی برای درمان، از دست می‌رود. زمانی که ما عوامل مؤثر در زندگی کودک را بدانیم، ما می‌توانیم تقریباً همیشه آنها را با هومیوپاتی از بین ببریم. این به وضوح، در خلال نمونه‌هایی از موارد بعدی در همین کتاب روشن خواهد شد.

در خلال تحقیقم جهت درمان کامل، من هر چه بیشتر در مورد چگونگی اثر مواد خاص سردرگم شدم، حتی آنهایی که توکسیک قلمداد نشده‌اند، می‌توانند از عواملِ‌ مولد اوتیسم و یا اختلالات تکاملی دیگر باشند. برای مثال، من بهبود چشمگیری در یک دختر اوتیستی ـ با سم‌زدایی از نوعی اسپری بینی به نام (زایلومتازولین) مشاهده کردم، که مادرش آن را در خلال بارداری مصرف می‌کرده است. طبّ رایج (که اغلب به صورت اساسی از مواد شیمیایی سمّی استفاده می‌کند)، بیش از پیش ـ داروهای پاتوژنیک ـ را به کار می‌برد. این موضوع تنها در مورد واکسن‌ها صادق نیست، بلکه برای تمام انواع درمان‌های توصیه شده توسط پزشکان همکارم نیز صدق می‌کند. زمانی که ما این مواد توکسیک را تهیه و به صورت داروهای هومیوپاتیک (یعنی به زبان درست‌تر، به شکل داروهای آیزوپاتیک) مصرف می‌کنیم، اثرات سمّیِ این مواد، برعکس شده و به وضوح با سمپتوم‌های بیمار یکی شده و آن را معدوم می‌سازد.

شما می‌توانید نمونه‌های زیادی از آن را در این کتاب بیابید. واکنش‌ها به یک داروی آیزوپاتیکِ مورد نیاز، طوری حالت اختصاصی دارند که اتصال بین علل و معلول‌ها غیرقابل انکار است. در این روش، من به طریق قدم به قدم کشف کردم که اوتیسم و سایر مشکلات رفتاریِ مرتبط با وضعیت تکاملیِ خاص، به صورت شگفت‌انگیزی در ده سال گذشته با افزایش واکسن‌ها و تجویز داروهای شیمیایی در کودکان، زیاد شده است.

با این درمانِ آیزوپاتیک، من از داروی اُرتو مولکولر (مکمّل‌های غذایی در دوزهای تراپوتیک) را نیز برای تقویت مغز این کودکان و اصلاح عملکرد روده‌ای‌شان استفاده کردم. بسیاری از مکمل‌های غذایی، مفیدیت چندی در درمان اوتیسم داشته‌اند، ولی من متوجه شدم که تنها چندتای آنها مؤثرند، مثل ویتامین ‌C، ماگنزیم، زینک و روغن ماهی (روغن کبد ماهی). در درمان‌های من، این موادِّ‌ مکمل به عنوان ساپورتِ‌ (پشتوانه) فرآیندِ درمان عمل می‌کنند و در واقع، توسط درمان آیزوپاتیک به مصرف می‌رسند. این موادّ مکمل، فرآیند درمان را به صورت مواد آسان کننده‌ای تکمیل کرده و واکنش‌های به وجود آمده در مقابل سم‌زدایی را کاهش می‌دهند. اما به وضوح می‌باید خاطرنشان کرد که در تجربیاتم، درمان اُتیسم تنها توسط مکمل‌ها غیرممکن است، به طور ساده، با وجودی که (اُتیسم) تنها به وسیله کمبود ویتامین‌ها یا مواد معدنی خاص ایجاد نمی‌شود. با این وجود، به وسیله این مکمل‌ها، ما سیر ممتدِّ درمان را در وضعیت خاصِ‌ این کودکان مشاهده می‌کنیم یا به صورت یک تیر سوّم در کمانم، من همچنین از هومیوپاتیِ‌ کلاسیک و هومیوپاتیِ القایی استفاده کرده‌ام، که در فصل آینده، آنها را به صورت وسیعی تشریح خواهم کرد. هر دو روش فوق می‌توانند نقش مهمی در تکمیل درمانِ‌ کودکان اوتیستی داشته باشند، گرچه بدون در نظر گرفتن عللِ‌ خاصّی که مسئول ایجاد اوتیسم می‌باشند، این کار مقدور نیست، البته هومیوپاتی کلاسیک، ندرتاً به تنهایی در درمان کامل آن موفق است. با این وجود، این روشِ درمان، می‌تواند نتایج خیلی مشوقّی ـ همان طوری که در این کتاب نشان داده شده ـ داشته باشد. باید گفته شود که در اینجا به وضوح «وقفه درمانی» می‌تواند به تنهایی توسط پزشکانِ هومیوپاتِ آموزش دیده، به کار گرفته شود. در این کتاب، موضوعات جدید بسیاری، به صورت قسمتی از سیستم درمانی معرفی گردیده، که کلاً‌ و اساساً‌ با طب رایج متفاوت است و باور آن مشکل بوده و هضم آن هم مشکل‌تر است. این موضوعاتِ جدید، با معرفی نمونه‌های ارائه شده به صورت فزاینده‌ای آشکارتر می‌شود. من پیشنهاد می‌کنم که خوانندگانی که تازه به هومیوپاتی علاقه‌مند شده‌اند، این کتاب را حداقل دوبار بخوانند و در این کار، به فهرست انتهایی آن هم، جهت آشنایی با اصطلاحات ناآشنا مراجعه نمایند.

«درمان وقفه‌ای» را در وقت بعدی بیشتر باور و درک خواهید کرد.

اگر ما در ارائه روش‌های درست شکست بخوریم، رشد مداوم و سریعی در تعداد کودکان اوتیستی ما روی داده و درمان آنها در آینده بسیار نزدیک، دشوارتر خواهد بود.

آگاهی خیلی بیشتری در رابطه با مصرف داروهای پزشکی در زمان بارداری و زایمان لازم است. هر ماده شیمیایی که حالت غیرطبیعی دارد، به صورتی بالقوه سمّی است.

این بیان که مصرف داروها در زمان بارداری بی‌خطر است به پزشکان می‌گوید که آنها هیچ خبری از اختلالات ‌ژنتیکی و یا از عوارض شدید آنها ندارند، ولی این بدان معنا نیست که آنها بی‌ضررند (یعنی ندانستن آنها دردی را دوا نمی‌کند). البته گاهی این پزشکان انتخاب دیگری ندارند، مثلاً در صرع، کولیت، پُرفشاری بدخیم خون، آسم، جراحی اورژانسی و غیره (زیرا آنها از درمان هومیوپاتی برای این عوارض خبر ندارند ـ م)

ولی بسیاری از عوارض ناخواسته دوران بارداری مثل رفلاکسِ اسیدی، تهوع صبحگاهی، انقباض پیشرس زایمانی و غیره را می‌توان به آسانی با طبِّ طبیعی و هومیوپاتی درمان نمود. والدین باید ابتدا داروی غیرسمی را انتخاب و از عوارض جانبیِ احتمالیِ آنها برای کودکِ‌ متولدنشده‌شان آگاه باشند و همچنین غذا و نوشابه‌ها، باید  یک موضوع مهم برای مادران آینده باشد.

در روش «وقفه درمانی» ما به تحقیق دریافتیم که گلوتامات‌ها،‌ آسپارتام و نرم کننده‌های پلاستیکی از عوامل احتمالی برای اوتیسم می‌باشند.

با ابداع «درمان وقفه‌ای» و «تشکیلات وقفه‌ای» رؤیای من این است که این نوع درمان، به راحتی در سراسر جهان در دسترس و نیل به آن آسان خواهد بود.

بدین طریق، والدین می‌توانند در صورتی که بخواهند فرزندان بیمارشان درمان شوند ـ این کار میسر است. بدین ترتیب، بهتر است موضوع غیرقابل درمان بودنِ اوتیسم را متوقف کنیم، البته به نظر برخی این کار قابل باور نیست . در آینده نزدیک ما می‌توانیم از طریق تحقیق، اثرِ‌ این رویکرد را اثبات نمائیم.

نوشته: تاینوس اسمیتس

ترجمه و نگارش : دکتر حسین مظفری کجیدی

انجمن اوتیسم ایران

اوتیسم یک اختلال عصبی- رشدی است. بخش‌های مختلف مغز در افراد دارای اتیسم در همکاری با یکدیگر دچار مشکل می‌شوند.

اتیسم اختلالی عصب-رشدی است که در سه سال اول زندگی بروز می‌کند و مادام العمر است، شاخصه‌ی اصلی آن نقص در ارتباط و تعاملات اجتماعی و بروز رفتارهای کلیشه‌ای و خزانه‌ی رفتاری، حرکتی و… محدود می‌باشد.
اتیسم بر روی درک افراد از دنیا و تعاملاتشان با افراد اثر می‌گذارد.
افراد دارای اتیسم، دنیا را متفاوت تر از بقیه می‌بینند، می‌شنوند و حس می‌کنند.
اتیسم بیماری نیست و درمان دارویی قطعی نیز ندارد، اما با توانبخشی فرد دارای اتیسم می‌تواند مهارت کسب کرده و زندگی مستقلی داشته باشند و همچنین نبوغ خاصی را از خود نشان دهد.
اتیسم شرایطی به صورت طیف بوده که از شدید تا خفیف متغیر است.
اتیسم بودن به صورت‌های متفاوتی در رفتارهای فرد دارای اتیسم نمایان می‌شود.
بعضی از افراد دارای اتیسم، مشکلات همراه دیگری نیز از جمله کم‌توانی ذهنی، اختلال یکپارچگی حسی، اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه، صرع و مشکلات گوارشی دارند؛ که به معنای این است که این افراد نیازمند سطوح حمایتی مختلفی هستند!

اتیسم بر روی درک افراد از دنیا وتعاملاتشان با افراد اثر می گذارد. افراد دارای اوتیسم، دنیا را متفاوت‌تر از بقیه می‌بینند، می‌شنوند و حس می‌کنند.

کتابهای هومیوپاتی

اوتیسم – ویکی پدیا